Bandar-e Anzali
37°28′N 49°28′E/37,466667 49,466667
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Ostan | |
| Powierzchnia |
31 km² |
| Populacja (2006) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
0181 |
Położenie na mapie Iranu  | |
| 37°28′N 49°28′E/37,466667 49,466667
| |
| Strona internetowa | |
Bandar-e Anzali (perski: بندر انزلی, do rewolucji islamskiej Bandar-e Pahlawi; także: Pahlewi, Pahlevi, Pahlawi) – miasto w północnym Iranie, w ostanie Gilan, nad Morzem Kaspijskim, na północny zachód od miasta Raszt. Około 110 tys. mieszkańców.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Założone w XVI wieku, w okresie panowania dynastii Safawidów. W 1805 zrównane z ziemią przez Rosjan, którzy na jego miejscu zbudowali nowoczesne miasto portowe pod nazwą Enzeli. Powstała tu wówczas pierwsza w Iranie biblioteka publiczna. W czasie I wojny światowej epidemia malarii zdziesiątkowała ludność.
Polacy w Bandar-e Anzali w czasie II wojny światowej
[edytuj | edytuj kod]1 kwietnia 1942 przybyła tu Armia Andersa po ewakuacji z ZSRR. Od kwietnia 1942 przez ponad trzy miesiące przebywali tam polscy uchodźcy (Sybiracy) oraz dzieci polskie, które ewakuowały się z ZSRR z Armią Andersa. Do Pahlawi dzieci przejechały pociągiem z miejsca zgrupowania w Narpaju do portu w Krasnowodsku, a przez Morze Kaspijskie przepłynęły statkiem „Mołotow”.
W Pahlawi podczas obowiązkowej miesięcznej kwarantanny ludzi szczepiono, golono zawszone włosy, palono odzież. Wyczerpanie, choroby nabyte w Rosji dały się we znaki, toteż mimo starań lekarzy polskich i brytyjskich oraz pomocy Amerykańskiego Czerwonego Krzyża, śmiertelność była duża. 639 osób, które nie przeżyły ewakuacji, bądź zmarły wkrótce po przybyciu pochowano na miejscowym cmentarzu ormiańskim, na którym wydzielono kwaterę polską[1].
Obóz był usytuowany na plaży, składał się z szeregu namiotów o długości około 3 km. Choć dzieci w tym czasie się nie uczyły, jadły chociaż trzy razy dziennie dobre posiłki[2], co pomogło im nabrać sił po okresie wyczerpania wskutek głodowania i niewolniczej pracy w ZSRR.
Po wyjeździe wojska polskiego z Pahlawi do Teheranu, dzieci przewieziono do sierocińca utworzonego w Isfahanie, rozlokowanego w rezydencjach dygnitarskich.
Przemysł
[edytuj | edytuj kod]Głównie rybołówstwo, w tym produkcja kawioru; transport morski.
Turystyka
[edytuj | edytuj kod]Rewolucja islamska przerwała bujny rozwój portu i spowodowała upadek turystyki zagranicznej (głównie z ZSRR). Anzali pozostaje jednak celem turystów krajowych. Największą atrakcją jest ogromna laguna pokrywająca się w miesiącach letnich roślinnymi „dywanami”. Liczne restauracje i domy zbudowane są na palach wśród trzcinowych wysepek.
Sport
[edytuj | edytuj kod]Interdyscyplinarny klub sportowo-kulturalny Malawan – m.in. piłka nożna, koszykówka, boks, karate. Główne irańskie centrum sportów wodnych. Klub piłkarski Malawan gra w irańskiej ekstraklasie.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Anna Kubajak, Wywózki Polaków na Sybir w czasie II wojny światowej, Cz. IV. Polska Armia w ZSRS.
- ↑ Tadeusz Janiszewski, „…wiedzieliśmy, że do Polski wrócimy”, w: Wspomnienia Sybiraków. Zbiór tekstów źródłowych. Część II, red. Jerzy Kobryń, Janusz Kobryń, wyd. Koło Związku Sybiraków w Bystrzycy Kłodzkiej, Bystrzyca Kłodzka 2010, s. 89.
Galeria zdjęć
[edytuj | edytuj kod]-
Brama główna polskiego cmentarza -
Polski cmentarz – alejka -
Polski cmentarz – groby -
Polski cmentarz – pomnik -
XIX-wieczne, porosyjskie kamienice w Bandar-e Anzali -
Morze Kaspijskie pokryte roślinnością, niedaleko Anzali -
Domy zbudowane na wysepkach laguny
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Klub sportowy Malavan. malavan.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-23)].